Enver Gökçe Müzesi köylülerin katılımıyla açıldı
Lütfi ÖZGÜNAYDIN, Cumhuriyet 01.07.2008
Ne şairler geldi ne de dostları… Ne şiirlerini ezberleyenler vardı ne de dizelerini besteleyenler… Yayıncısı da yoktu, gazete ve televizyonların muhabirleri de; biz bize açtık ‘Enver Gökçe Müzesi’ni… Kemaliye ilçe merkezinden gelenler Kemaliye Kaymakamı Yasin Özcan, Belediye Başkanı Mustafa Haznedar açılışa katıldılar. Kaymakam Yasin Özcan Enver Gökçe Müzesi açılışı nedeniyle konuşmasını yaparken, ben yıllar önce onunla birlikte Çit köyünde yaşayan, ona el uzatan, çekinerek de olsa yardım eden köylülerin yüzlerine baktım. Şaşkınlık içindeydiler, yıllar önce her gün evi aranan, takip edilen Enver Gökçe için güzel sözler söyleniyor, onun için bir müze açılıyordu.
Edebiyat öğretmeni İbrahim Salar, “Ağıt 2” adlı şiirini okudu. Köylülerime şiiri ise Müzenin dış duvarına asılmıştı. Şiir eski günlere göre de ele alınsa sakıncalı değildi. ‘Köylülerime’ şiiri ise müzenin dış duvarına asılmıştı. Heyecan içindeydiler, “Çeçe” dedikleri Enver Gökçe için müze açılıyordu. Müzede Enver Gökçe’nin daktilosu, yakın okuma gözlüğü, paltosu, bastonu ve daha birçok eşyası var. Çit köyünün kadınları börekler çörekler yapmışlar, ayranları bardaklara doldurmuş içerde bekleşiyorlardı. Köy halkından Recai Gazez onunla ilgili anılarını anlattı. Köyde onunla birlikte yaşayanlar dalıp gittiler uzaklara. Konuşmaların bitiminde açılış yapılmak üzere iken, Kemaliyeli Muhlis Cüher adlı bir işadamı, elinde bir kitap tutarak mikrofona geldi. Evrensel Basım Yayın’ın hazırladığı “Şiirimizin Işıklı Irmağı” adlı kitaptan, İlhan Başgöz’ün yazısından bir bölüm okudu:
“Türkiye’de olsam Enver’in tabutunu Doğu Ekspresi’ne koydurur, Kemaliye’nin Çit köyüne yollardım. Bir yerlere de onun şiirini yazardım. ‘Beni şehir şehir beni köy kent, beni usul, beni yolca götür kardeşlik treni’... Enver’i kötü günlerinde adı haritalarda bile bulunmayan bu köy arkalamış, yaralarını bu köy sarmıştır. Enver’in mezarı en çok oraya yakışacaktır.” Muhlis Cüher adlı Kemaliyeli bu bölümü okudu ve “Eğer ailesi izin verirse ben Enver Gökçe’nin mezarının Çit köyüne getirilmesi konusunda tüm harcamaları üstleniyorum” dedi. O anda yine köylülere baktım, bir sevinç dalgası yayıldı yaşlı insanların yüzüne. Enver Gökçe son günlerinde yanlarına gelecekti. Sobasını yaktıkları, tırnaklarını kesip zorla banyo yaptırdıkları, fırsat buldukça bir tas çorba götürdükleri Enver Gökçe, Çit köyü toprağına, doğduğu toprağa dönecekti.
Kemaliye Kaymakamı Yasin Özcan kurdelayı kesti, içeri girdik, onun eşyaları arasında dolaşırken köy kadınlarının ikramlarından tattık. Köylüler, ilçeden gelenler tıklım tıklım doldurmuşlardı müzenin içini. İçimden “Şairler ölmez, şairler her zaman gündemde” sözcükleri geçti onun eşyalarına bakarken…